Την
έκλεψα τη πούλια...ναί...τη ποτίζω μώβ υάκινθους, κορυδαλοί τη νανουρίζουν με
ωδές απο ψαλτήρια...υπνοβάτισσα εκείνη φεγγοβολά γυρεύοντάς σε...την έκλεψα τη
πούλια...ναί...χάρισμά σου!...
----------------
Θα σε
κατοικήσω αλήθεια μου,ανοίγοντας παραθυρόφυλλα στον άνεμο...να μπεί και τ άλογό
μου σα μ αρνηθείς...να σου ξεφύγω....
--------------
--------------
Μη με
τοξεύεις ουρανέ, εγώ να σε γυρεύω, σπάζοντας τις πόρτες του χειμώνα μου
----------------
----------------
Στέκεται
στο κατώφλι, η νύχτα τη ντύνει...δίχως φόβο στέκεται στο κατώφλι...γνωρίζει το
γενέθλιο τόπο, πέτρα πέτρα...στέκεται στο κατώφλι χτίζοντας πέτρα πέτρα το
σπίτι...- κοίταξέ με νύχτα...δύναμή μου η μνήμη, όπλο μου η Αγάπη...
----------------
----------------
Χύθηκαν
τα ποτάμια στους δρόμους...φυλάω τις χούφτες μου μη χάσουν τ άρωμά σου..χύθηκαν
ποτάμια οι λυγμοί, ανθάκι μου σε κρύβω στις τσέπες μου, μη σε μαράνουν οι
στάλες...
----------------
----------------
Τρέχει
τρέχει η ανέμη...- κράτα γερά τη κλωστή, είμαι στην άλλη άκρη...η διαφορά μας
είναι μόνο πως εγώ το γνωρίζω....----------------
Γυρεύοντας
έξοδο κινδύνου είδε στ απλωμένα χέρια του τη γραμμή της καρδιάς...ακόμη βαδίζει
μέσα της....
----------------
Ξυπνώντας
στο τόπο τον ιερό που μοιράζεται η χαρά σαν αντίδωρο κι οι Άγγελοι
μεταλαβαίνουν τη πίκρα των ημερών μας....
----------------
Χτενίζοντάς την μετρούσε μέρες, ώρες...κοιτάζοντάς τον μετρούσε χρόνια, αιώνες...μπρος στο καθρέφτη μιάς χίμαιρας που ερωτευόταν το είδωλό της.
Χτενίζοντάς την μετρούσε μέρες, ώρες...κοιτάζοντάς τον μετρούσε χρόνια, αιώνες...μπρος στο καθρέφτη μιάς χίμαιρας που ερωτευόταν το είδωλό της.
----------------
Φυλάξου αγαπημένη...σα γλυστρά πανσέληνος σε φλούδες πορτοκαλιού...ο καβαλάρης με το φλάουτο κοιμάται στην άκρη της ασφάλτου, στη θέρμη λάμπας αέρινης...φυλάξου αγαπημένη σα χορεύεις στο σπαθί της φαντασίας...ο καβαλάρης με το φλάουτο παραμονεύει, ρίχνοντας φλούδες πορτοκαλιού στο φεγγάρι....
----------------
Ακροβατώντας
στα χέρια σου διάβαινε η πανσέληνος...βαθυά στο βλέμμα αγκαλιά η μοίρα μου
έγνεφε πως έχει Αλκυονίδες μέρες κι η ζωή......
----------------
Φτερουγίζοντας οι λέξεις σε
φτάνουν...χαιδεύοντας ό,τι λησμόνησα, χορεύοντας στη θάλασσά
σου...λέξεις-πεταλούδες λουσμένες από φεγγαρόφωτο,λίγο αμήχανες στο ρόλο τους
© Μαρία Καρδαρά
