Λύχνος ελέους ανασταίνει τη
λησμονημένη δάφνη στην ακροποταμιά…στάζοντας ο ήλιος φλόγα Θεού…περνάει
μεσάνυχτα αόρατος θίασος μουσών, με μελωδίες εξαίσιες, πλάι στη δάφνη της ακροποταμιάς…αν
αύριο την αγγίξεις, πως τη νοστάλγησα να της θυμίσεις.....
-----------------
Η αράχνη στη χορδή της πάνω,δε νοιάζεται για το θυμό του δέντρου...ταλαντεύεται στα πέπλα
της...μήτε νοιάζεται για τα μοιρολόγια του...
-------------------
"Φλεγόμενη βάτος" κι η
σάλπιγγα στα χέρια του έφηβου μάχαιρα οδύνης...καρφιά στα λάθη μας, που
σφυρίζουν ανέμελα...---------------------------
Στις πολιτείες των πουλιών ποιός θα
φοβηθεί έναν ερασιτέχνη δράκο?..........
----------------
Χύθηκαν τα ποτάμια στους δρόμους...φυλάω τις
χούφτες μου μη χάσουν τ άρωμά σου..χύθηκαν ποτάμια οι λυγμοί, ανθάκι μου
σε κρύβω στις τσέπες μου, μη σε μαράνουν οι στάλες...
© Μαρία Καρδαρά
