Τα "
λουλούδια της νύχτας " σκέφτομαι Κύριε, ξεριζωμένα απο τη γη τους, πλέουν
μεσάνυχτα στο Αιγαίο, σημαδεύοντας με θάνατο τις αμμουδιές μας, κέρινες μορφές
απο σιωπή κι αγκαθωτές μουσικές, μιάς μοίρας άμοιρης ελπίδας.....
-------------------
Μάθε με
τη γεωγραφία του Παραδείσου...σα σμίγει με της γης την ανάσα....μάθε με...
Εδεσε σ
ένα μαντήλι τον ουρανό, τα βουνά που νοστάλγησε,τα ποτάμια που άφησε,την αγάπη
που ζητιάνεψε...κι ήταν αυτό το μόνο στολίδι στο δέντρο των Χριστουγέννων
της...
-------------------------
Αρωμα
νάχεις δεντρολίβανου,σαν έρθεις,έτσι γιατί σκέφτομαι πως έχει ελπίδα να γενεί ο
θάμνος δέντρο και να στάζει λιβάνι.....
---------------
Είπες:μαζεύεις
τη βροχή σε τρύπιες τσέπες... και ξεχείλισαν οι λίμνες των ματιών
μου...αφουγγράσου την ανάσα της στην ανάσα μου..οι νότες της, νότες της καρδιάς
μου....
---------------
Κοιμήσου
χρόνε μου, στα περιβόλια των ουρανών...έχεις 2013 μέρες τον άγιο μόχθο μας να
ζυγιάζεις και να μετράς...
---------------
Αναρχική
μου σκέψη γαλήνεψε, με τ ουρανού το βλέμμα, στου φεγγαριού το γέρμα....
---------------
Εψές
ξομολογήθηκε στ άστρα...σα βροχή την αγκάλιασαν...κάποιοι αναρωτήθηκαν,πώς
γίνεται η νύχτα των Περσίδων,η νύχτα τ Αυγούστου,μεσ το καταχείμωνο? εψές
ξομολογήθηκε στ άστρα...σα βροχή την αγκάλιασαν...
---------------
Στα
δεντρολίβανα ανάμεσα κοιμάται το σπουργιτάκι της καρδιάς μου, ταισμένο απο του
φεγγαριού το νάμα....
---------------
Στη
παλάμη σου σύννεφό μου ξεδίψασα,ως εκκρεμές ανάμεσα ουρανού και γης,με θυμίαμα
προσευχής,σ Αλκυονίδες μέρες....
---------------
Στα χέρια
σου που σιωπούν τα ορατά και τ αόρατα ανάβει το λυχνάρι της ψυχής μου...κι
ύστερα ακούω τη λύρα,όσο μακρυά και να φεύγω....
---------------
Κάστρο
μου απο κλωνιά βασιλικού,στον αφρό μιάς θάλασσας,καταδικής μου...με σκέπη το
ουράνιο τόξο και δοξαριές απο τις λιγοστές ακτίνες του Δεκέμβρη...κάστρο μου...
---------------
Αδράχτι
στην ανέμη του χρόνου ο ποιητής,τη στιγμή,τη μεγάλη στιγμή να υφάνει...με
ψίθυρους βροχής και χορούς αστεριών...
---------------
Κρινάκια
του γιαλού γυρεύουν οι Άγγελοι σήμερα,χρόνε μου,να σε στεφανώσουν με φως κι
αρώματα,να σε μυρώσουν με δάκρυα γοργόνας,για να διαβαίνεις ολοχρονίς καβαλάρης
σε Πήγασο,τ άγραφα της ζωής μας τραγουδώντας......
---------------
"Ρόδο
του Δεκέμβρη", απο τον κήπο των εκλεκτών, ιεροφάντης ο χρόνος και
προσκυνητής σου...σ ένα αέναο ταξίδι ο Ορφέας, γυρεύοντας της λύρας του το
δοξάρι_χτένι στα μαλλιά της Ευρυδίκης...
---------------
Βαδίζουν
οι ευχές μας δρόμους λασπωμένους,ώρα νυχτερινή,ανάβουν τις λαμπάδες της
Αγάπης...κι ύστερα σαν υφάντρες παλιές, στον αργαλειό της
ζωής,υπογράφουν...λάμπουν καθάριοι οι δρόμοι στο πέρασμά μας....
---------------
Είπαν πως
αναμετρήθηκε με το χάροντα και νίκησε...είπαν τη ανεμοσπορά κι αερικό...εκείνος
την έλεγε Αγάπη,σκύβοντας στο λευκό κρεββάτι του νοσοκομείου,ύστερα απο τ
ανοιχτό παράθυρο έπαιρνε μιά νεφέλη που χαμήλωνε,να δροσίσει το πυρετό
της....εκείνος την έλεγε Αγάπη....
---------------
Τα χνάρια
σου ασήμωσε η θάλασσα απο φίλντισι,καθρέφτες γίναν για πεφταστέρια,μαγνήτες μου
αχειροποίητοι...στα χνάρια σου απο φίλντισι να διαβάζομαι....
---------------
Η Αγία
Γαλήνη αναπαύεται με ήχους φλογέρας,λίγο μετά τη βροχή, κάτω απο τα
κυπαρίσια,σημαδεύοντας στους δρόμους των Πλειάδων,τα συμβάντα,αλλά και τα
μελλούμενα στη λιτανεία του σύμπαντος...
---------------
Λάθεψε η
αλκυώνα..σε λαβύρινθο μπλέχτηκε,χάνοντας το τραγούδι της θάλασσας...Ω
νεφέλη,αλκυώνα της ψυχής μας,αύριο ο στίχος σου θάχει γεύση καταιγίδας,έρημης
πόλης αναμέτρημα με τον Άδη...
Γεναριάτικη
φλόγα που αργοσβήνεις σα πληγωμένο ελάφι, πετρότοπος ήταν άραγε που φύτρωσες ή
κλωνάρι αμυγδαλιάς?...Γεναριάτικη φλόγα ζωής....
---------------
Οι
μάρτυρες σιωπούν...σκαλίζουν τη στάχτη,διαβάζουν πυρωμένα λόγια, κραυγές,
πνοές, μ ένα κλωνάρι αμυγδαλιάς...οι μάρτυρες σιωπούν σήμερα...σ ένα
κατώφλι,τυλιγμένοι μ ένα αποφόρι,απουσιάζουν....
---------------
Χνούδι οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν,χνούδι σ ένα κλωνί γιασεμί,λούζονται στη βροχή...στεγνώνουν στο φώς κι επιστρέφουν στη παλάμη μας...γυρεύοντας χαρτί και μολύβι....
---------------
Δός μου
χρώματα...δός μου Φως, στο χάραμα...ως να πλάσω το πίνακα,ως να φύγει η
σκιά...ο καπνός κι η στάχτη...
---------------
Αγκαλιά
μου ποταμέ να μπαίνεις στη θάλασσα...νάμαι η αντάρα η βουνίσια που σε
θόλωσε...της πηγής σου το πετροχελίδονο που σα Νάρκισσος μαγεύτηκε στο κοίταγμά
σου...αγκαλιά μου ουρανέ να μπαίνεις στο ποτάμι...
© Μαρία Καρδαρά
