Σταλακτίτες
από δάκρυα είναι το συρματόπλεγμα... την
άλλη όχθη τη ζωγραφίζεις κάθε μέρα με σφραγίδα Αγάπης....
---------------
Ως να με ξεφυλλίσεις,
θα μ αγαπήσεις...: ένα τριαντάφυλλο...
---------------
Δε
γυρεύει λάφυρα... σφάλισε μόνο τις χαραμάδες μη φύγει η Άνοιξη που χορεύει στη
ψυχή μας, δε γυρεύει λάφυρα η Αγάπη...
--------------
Μια ανάσα από σένα, δίχως εσένα : η αθέατη πλευρά του
φεγγαριού....
-------------------
Στις
φλέβες της θάλασσας κοιμάται ο ποταμός κι ένα μωβ παραμύθι με σαγήνη Δεκέμβρη
μήνα... ασημωμένες οι μέρες του φτερουγίζουν, όπως ο χτύπος της καρδιάς μας...
------------------
Στο
Ευαγγέλιο των καιρών μια χούφτα νότες, γενέθλιο
ημέρα, θα σμίξουν με τις στάλες της βροχής...η της ψυχής επιθυμία
δικαιώνεται...
-------------------
Μαθαίνοντάς
σε με μαθαίνω....
---------------------
Στα χέρια
της Αγάπης διαμαντόπετρες οι λυγμοί, μ ένα βαθύ βλέμμα ωκεανού.....
------------------
Είπε :
ανοίξαν τα παράθυρα της γής και μπήκε ο
ουρανός, για μια στιγμή... τη πίστεψα,
σκουπίζοντας ένα δάκρυ της...
------------------
Ασήμωσε
Αυγερινέ μου, τις μικρές ώρες που σου γράφω, ένα μου μήνυμα, ένα τραγούδι, ένα
μου χνάρι στο πέλαγος....
-------------------
Στη λευκή
σου θάλασσα πατρίδα μου, ο Δεκέμβρης ανάβει τα Χριστούγεννα μ αλλοτινές μνήμες
κι αιώνιες αλήθειες.....
---------------------
Γράφει, δίχως
μελάνι, μ ένα κλωνί κυκλάμινου στον
άνεμο...λάμπει, δίχως ψιμύθια, με μια μόνιμη αυγή στο βλέμμα...που ταξιδεύει η
αγαπημένη μου?.......
------------------------
Είναι
μέρες που η έρημος καθρεφτίζεται στα σύννεφα... τη λέμε αντάρα ή και αράτνα στη
γλώσσα των νερών... είναι ώρες που η έρημος καθρεφτίζεται στα μάτια ενός
παιδιού, στην άκρη του δρόμου...πώς να σ ονομάσω άγγελέ μου, σε λάθος κόσμο
ήρθες... σε προσπερνώ κι η έρημος άγρια αντάρα γίνεται μέσα σου...η αράτνα των
νερών ξεχασμένη...
--------------------------
Μη
στέλνεις άλλες λέξεις - πεταλούδες...πώς να χωρέσει τόση Άνοιξη μέσ το
καταχείμωνο?......
------------------------
Ακουγε τ
άλογο να καλπάζει,άξαφνα είδε το κοντάρι στο φως του φεγγαριού και τη μαύρη
σκιά να καρφώνεται στο χώμα...άκουσε τ άλογο να καλπάζει, αλαργεύοντας με τον
καβαλάρη του στα σύννεφα...
--------------------------
Μαθαίνοντας
τη γλώσσα των λουλουδιών, κάποιες φορές έγειρε η ψυχή της όπως ο μίσχος
τους......
-------------------------
Χρόνε
διαβατάρη μου,θρυμματισέ με γλυκά,όπως σήμερα....όπως φυλλοροεί ένα κόκκινο
τριαντάφυλλο στον άνεμο....
-------------------------------
Στα
κάτοπτρα των δέντρων έβλεπες το χάραμα,ας ερχόταν η βαθυά νύχτα...μα πόσο
αγάπησες τις στάλες ?....
------------------------------
Απο πού
θάρθει απόψε ο άνεμος? πού να σε κρύψω αδελφέ μου? να γίνω στέγη στον αδέσποτο
δρόμο σου...πώς θα χωρέσει ο αχώρητος σταυρός σου?...απο πού θάρθει ο άνεμος
απόψε?...
-----------------------------------
Πως με
χτένιζε το χαμογελό σου όλη νύχτα και κείνη η θάλασσα με έλουζε με στάλες,πώς
δε σου τόπα συλλογιέμαι...
Πάρε με
στα χέρια σου, εμένα το όστρακο,θαλασσινό κουτάκι...ανεμοδαρμένο,πάρε με στη
χούφτα σου,ζεστανέ με...άγραφες οι μέρες που θάρθουν,εδω γράψε τ όνομά
σου...πάρε με στη τσέπη σου, να γινώ αηδόνι στη μοναξιά σου.....
-------------------------------------------
Στους
ρυθμούς του κόσμου λευκά χελιδόνια οι Άγγελοι να φυλάξουν ένα δάκρυ,ένα
συγνώμη,ένα ευχαριστώ...πάνω απ τα συντρίμια,στους ρυθμούς του κόσμου
τούτου,αναλαμπή....
--------------------------------
Εβγαλε
φτερά απόψε το πατρικό μου σπίτι...ήρθε στο παραθύρι μου, μ ένα σιγανό
τραγούδισμα, ήρθε στο χέρι μου για ένα χάδι...έτσι είναι,σα δε το φτάνω εγώ,
εκείνο με ζυγώνει...σα δώρο Χριστουγέννων γίνεται χελιδόνα του Δεκέμβρη...το
πατρικό μου σπίτι...
--------------------------
Τη νύχτα
που περπάτησα μονάχος
ήσουν κερί και προσευχή.....
ήσουν κερί και προσευχή.....
-----------------
Με λύχνους αναμένους έδυσε απόψε ο ήλιος...έσμιξαν της Πάρνηθας τα ελάφια βυζαίνοντας το Φώς, απο τις φλέβες τ ουρανού....γλυκό θάναι της νύχτας το λευκό σεντόνι του χιονιού...
---------------------
Προσκυνώντας
τις Άγιες πληγές σου αδελφέ μου αγγίζουμε την αγάπη...μικρά ρυάκια στο ποταμό
σου ζωή,οδός εσπερινών δακρύων...
----------------------------
Νάσαι
εκεί άγγελε των δακρύων σα ραίζουν τα " βιτρώ της ψυχής μας"...σα θα
γέρνει η μούσα-αδελφή να μαζέψει τα συντρίμμια....νάσαι εκεί...
© Μαρία Καρδαρά
