Μαρία Καρδαρά

Λάμποντας η αστραπή έκαψε τη πεταλούδα... στα χέρια της βαθυές χαρακιές από ασημένιο μυστήριο... μυρωμένη αντάρα απλώθηκε στα χρώματα του πίνακα...

-----------------

Ράισαν τα σύννεφα, έγραψες και στα περάσματα νεφέλες αγγέλων, με καληνύχτες από θλίψη.. αφέσου στον άνεμο, η κραυγή του θα τα σβήσει, γδύσου στον άνεμο,εκείνος θ ανάψει τη σπίθα της ζωής.... η νύχτα πέρασε.....

----------------------

...πώς μ έντυσε απόψε το χιόνι, με στόλισε με δαντέλες... σ ένα διάβα από 21 βήματα, ακριβώς...τα μετρούσα, ως έτρεχα... φλόγα εγώ κεριού κι εκείνο πεταλούδες αέρινες.... από μιά πατρίδα αληθινή, άτολμη κι αγαπημένη....

-----------------------

Η αληθινή μου ημέρα σταυρώθηκε εκεί στην Αχαρνών, απόβραδο, σ ένα απλωμένο παιδικό χέρι...

--------------------------

Εσύ σιωπή, μοίρα των αδυνάτων, ένωσε τα θραύσματα του ψηφιδωτού και λάμψε, ως μοίρα των δυνατών....

-------------------------

Στο ράισμα της πέτρας, στο μίσχο του κυκλάμινου, στο σπασμό της βροχής που σε τυλίγει, βράχε μου, είμαι ανεμίζοντας ένα χάδι από βλέμμα αιώνιο...

------------------------

Σκιά της σκιάς μου, στάσου μακρυά απο τα χελιδόνια της άνοιξής μας.. .στο ρέμα της Χελιδονούς ξεδιψάνε, φωλιάζοντας γαλήνια τις Κυριακές στης μαυροφορεμένης Παναγιάς το μαφόρι...

------------------------------

Συννεφιασμένε Οκτώβρη, λύσε τα δάκρυά σου, ν ανθίσουν τ Αγιοδημήτρια, σα ξεχασμένα άστρα στη γλάστρα, του κόσμου τούτου......

-----------------------------

Λάμπουσα η συγνώμη πνίγεται στα ρείθρα της πόλης, αδικημένη από τους άρχοντες των ημερών....

------------------

Ανεμίζοντας άρωμά του, μάκρυναν τα μαλλιά της...μουσικές τρέχαν και μιά σταγόνα ήλιου από μεσημέρι καλοκαιριού,στο στήθος της....

--------------------------

Σε αδιάβαστη γλώσσα αρχέτυπου, ψαλμωδίες αηδονιών...

------------

Πόσο όμορφες ήταν οι βελανιδιές, στολισμένες με τα υφαντά της αράχνης... ύστερα έμαθα πως ήταν πρωταγωνίστριες σ έναν αργό θάνατο....

------------

Κρατώντας φως από τα πέτρινα πρόσωπα των ημερών μας, ανάβει το ξεχασμένο καντήλι στο ξωκλήσι, ως δέηση εσπερινών ψυχών....

------------

Στα χέρια της νοσταλγίας αγιάζει κι η μεγαλύτερη πληγή....

------------

Στάζοντας θάλασσα ξορκίζει η αγρύπνια τον μεγάλο ύπνο... αναβρύζοντας βασιλικό η φλόγα σβήνει τις στάχτες... διαβαίνοντας το μονοπάτι ο καθένας μας με το Σταυρό του....

------------

Κράτα τη πούλια ουρανέ, μη τη γυρέψω, απόψε," σε αγαπώ ",με τα εφτά της άστρα να γράψω... απόψε, τη νύχτα των αστεριών...

------------

Τη νύχτα των αστεριών ο θάνατος κι ο Άγγελος παλεύαν στ αλώνι της ζωής για μιά ευχή, του κόσμου τούτου μοιρολόι ή τραγούδι.....

------------

Σ ένα τοπίο από στάχτες η σπίθα ερωτεύεται τον άνεμο, γιά να γίνει φλόγα...

------------

Πετώντας μακρυά τον μανδύα του ο Άμλετ οπλίζεται με πανοπλία από Φώς Ιστορίας... ηγέτης των αδυνάτων, μπροστάρης του σήμερα, αρνούμενος το δίλημμα.....

------------

Σε ξανάβρε πλάι σε διάφανα νερά, να στεγνώνεις τα φτερά σου... το ραισμένο κάτοπτρο της λίμνης χώραγε φεγγάρι και ήλιο μονάχα, ο Άδωνις καθρεφτιζόταν στα μάτια της....

--------------

Γράφοντας τ ανείπωτα στη παλάμη του τυλίχτηκε στο πανωφόρι της σιωπής....

--------------

Κρατώντας το λυχνάρι των εσπερινών, προσευχήθηκε στην Αγάπη.....
---------------

Γράφει, γράφει... δίχως να γνωρίζει πως ταχυδρόμος πια ο άνεμος, ο άνεμος που τινάζει σα στάχτες μακριά τα παραμύθια... ο άνεμος μιας γης που σπαράζει....