© Μαρία Καρδαρά


Εσύ, που δε μου τάζεις τίποτα,
εσένα μόνο'
για να σε σεργιανίσω ξανά, σωπαίνω...
παίρνω τη στράτα τ ουρανού, μεσάνυχτα..
σα κοπάσουν τα λάβαρα'
οι ψίθυροι΄'
οι ρωγμές..
ανοίγω τα παραθύρια
να φωνάξουν τ άστρα τ όνομά μου'
όπως εσύ...


================

 τη νύχτα των αστεριών
μνημόνευε τον άνεμο '
να φέρει τις στάχτες τους
στην ανθισμένη φασκομηλιά '
να σεργιανίσει τις μάντρες
το φέγγος των ευχών '
πυροφάνι
για τον άγγελο
που κρατά σφιχτά,
της ζωής μας το βιβλίο...

------------------------------

πίνω φως στη παλάμη σου,
ο ορίζοντας αχνοφέγγει...
φεύγει κι αυτό το όνειρο '
τρίζει το γεφύρι της ζωής..
θα το διαβούμε
μ ένα φτερό Αρχαγγέλου '
απο βαθύ ενύπνιο,
οδηγός λυπημένος...
ας πίνω φώς στη παλάμη σου...



===================================================


 Ανέβαινα,
σ ένα αργό καλοκαίρι λυγμών
κι ο βράχος να σκίζει τα φτερά μου...
λάφυρα στιγμιαίας φυγής,
στην αγκαλιά της Ειμαρμένης...
ανέβαινα...

================================



 Βρέχει..
βρέχει πυγολαμπίδες
απο βελανιδιά σε πλατάνι..
βρέχει αστρόσκονη απόψε, στης Ευρυτανίας τα λαγκάδια..
ανάβουν τα καντήλια στα ξωκλήσια..
χειρονομούν των δέντρων τα κλαριά..
βρέχει λίγο ουρανό το βράδυ ετούτο...
κι εγω που λείπω
 αρνούμαι να γίνω ταίρι της λήθης...
βρέχει μνήμη απόψε...


======================



 ανθισμένα θάναι τ αμπέλια,
δυό σπιθαμές τα τριφύλια,
θα σμίγουν τα ρέματα στου Τρικεριώτη την αγκάλη...
στο τόπο τον ιερό οι ίσκιοι θα σκιρτούν στις φλόγες των καντηλιών ΄
μας εγκαλούν μ αηδόνια στους φράχτες'
ή με δροσοσταλίδες στα κρίνα '
κρίνα Μαγιάτικα γερμένα στη πόρτα τη κλειστή'
παρηγοριά της....