© Μαρία Καρδαρά




Συντρίβουν οι λέξεις
σα δε τραγουδιούνται στον όρθρο των αηδονιών....
κουρνιάζουν ύστερα στην ανυπαρξία,
τ απόβραδο τις θρυματίζει απο λύπη
σε καληνύχτες...
κάτι να μένει σα ξόρκι
στ ανείπωτα...



=====================

Εσύ παιδί μικρό
με το κόκκινο μπαλόνι,
Εσύ που έρχεσαι απο αρχαίο βάθος,
ταχυδρόμος Εσύ της Αγάπης,
χαμόγελο κι ελπίδα του Δεκέμβρη,
καλωσόρισες...




=============================




Αντάρτισσα χίμαιρα
στοχάσου '
το τραγούδι των Ωκεανίδων,
ως η Γεναριάτικη σελήνη
καθρεφτιστεί
στο βλέμμα της θάλασσας...
Εκεί φτερουγάς
εσύ
του πόθου μου άστρο...



========================









 Τι φοράς κατάσαρκα
λευκή νύχτα?
το πλαστικό σου πέπλο
θρυμματίζεται
λίγο πριν τις 12,
σταχτοπούτα
εταίρα της Αθήνας...
απο τις ρωγμές σου
δεκανίκια δανεικά
ξεκουρδίζονται στα σοκάκια,
τρέξε λευκή νύχτα
δε μας παρηγόρησες,
αναλαμπή παραμυθιού εσύ,
στα μαύρα μας σκοτάδια....




=======================




Τι να σου χαρίσω χρόνε
να μ αγναντέψεις με βλέμμα αγαπημένου΄
'εχω μόνο λέξεις
και χυμένα χρώματα,
στης καρδιάς μου τ αρχιπέλαγος...
χρόνε μου πάρε με
συνοδοιπόρο
στην ανηφοριά σου,
στα άδυτα των μυστηρίων σου,
διάφανη ηλιαχτίδα
στης βροχής σου το χορό...
τι να σου χαρίσω χρόνε μου
να λαθέψει ο τοξότης Αρχάγγελος
σα στοχεύει τα χελιδόνια μου ΄
μ εσπερίδες λέξεις να πλανευτεί
σε ποταμίσιες χάρες...
Τι να σου χαρίσω χρόνε μου
να μας αγναντέψεις με βλέμμα αγαπημένου?...








==========================








 
Zαρκαδάκι σ ενάντιους καιρούς
γυρεύεις περιβόλια...
καιρούς που δε γράφονται παραμύθια,
μονάχα ο λύκος ο άγριος
σκιά και Φώς
ξοπίσω σου
παραμονεύει...
ζαρκαδάκι
πλάσμα Θεού
αιώνιο....