Χαράκτη χρόνε
τις Άγιες πληγές μας κεντάς'
με νότες σιωπής...
το δικό μας ευχέλαιο
ένα τραγούδι
ένα βλέμμα
ένα λευκό κρίνο
κι η βροχή να σβήνει τα χνάρια...





 
 ==============


Εμείς που αγαπάμε ποταμούς '
ίμεροι πόθοι
των αγαλμάτων
κοσμούν την ερημία
σ άνυδρες πλατείες,
τα συντριβάνια...
εμείς που αγαπάμε ποταμούς
διψάμε '

=================

Όσο λείπεις
θα ζωγραφίζω πουλιά '
κάποιο απο λύπη
θα πετάξει
στο κήπο
της άρνησής σου...





=================



 Κρατάς άμυνα
σ ένα γεφύρι που τρίζει '
ο άνεμος
γράφει με φωνήεντα
γράφει με σύμφωνα
σφυρίζει
άνυμα
άμυνα
άνιμα...


======================


 Ανεμίζει η βροχή
όπως ένα τραγούδι μακρινό
που ως νάρθει στολίζεται μ αρώματα
και άνθη απο δάσος με πικραμύγδαλα...
ανεμίζει βροχή
κι εγώ δεν έχω παραμύθι να σου γράψω,
τα πικραμύγδαλα θα πνιγούν
στη πρώτη βροχή
του Σεπτέμβρη...


 ---------------------------------------------------------


'Oργωνες τη γη
με τα γυμνά σου μπράτσα'
χαράκτης
γλύπτης
ποιητής,
με τ αποφόρια
μιάς Άνοιξης χαμένης...
ύστερα κοιμήθηκες
στην αγκαλιά της,
χαμογελώντας
στην Άνοιξη
που ερχόταν...