Στη πρώτη λαλιά του Γκιώνη είπα το όνομά σου...κορυδαλέ μου αγαπημένε μου...
θρόισαν τα νιόβγαλτα φύλλα,οι πρώτες ανεμώνες σκίρτησαν, γέρνοντας στο δείλι...
στο πρώτο κάλεσμα του γκιώνη,βαδίζοντας σ έναστρο μονοπάτι,πλάι σου....
--------------
Ανασεμιά μου, χάραξε φώς η σφραγίδα σου...ανασαίνω αιχμάλωτη,
υπνοβατώντας σε θάλασσα δίχως φάρο...Άνειρης η σειρήνα,
υφαίνοντας στις βεντάλιες των κυμάτων τ όνομά σου...
ανασεμιά μου!...
-----------------------
Χαμογέλα Άνοιξή μου...αρμενίζεις σωστά, μ όλα τ άστρα στη θέση τους,
σε μιά πόλη μ εξόριστους τους κατοίκους της...
φέρε φώς, άσπρες μαργαρίτες,
άγιασε την ελπίδα επιστροφής μας...
χαμογέλα Άνοιξή μας!....
-----------------
Ίσκιο ελαφρύ έχει ο Μάρτης κι ένα στεφάνι απο λέξεις, μπλεγμένες με χνούδι ανέμου...
Έρωτας - ποιητής ο Σητράμ, μετανάστης Άγγελος, όπου πατεί , ανεμώνες
χορεύουν στο διάβα του...ίσκιο ελαφρύ έχει ο Μάρτης...
----------------
Πώς μπλέκουμε σε βάτα γιά ένα τριαντάφυλλο?..
ύστερα βάφεται με το αίμα μας...πορφυρό,μονάκριβο, γιά τ ανθογυάλι σου ζωή..
.κι εμείς?
ακροβάτες απο εποχή σ εποχή, στην ίδια συχνότητα, εραστές του ονείρου...
---------------
Ανεμώνη ή ηνωμένα...νέκταρ και αίμα Άδωνι αγαπημένου,
μόνη στον άνεμο του Μάρτη,
χαιδεμένη της Αφροδίτης,ιέρεια...
----------------
Το άλογο, μη τυφλωθεί το άλογό μου...μη βρεθώ στης λίμνης το χαντάκι...
μακρινό το ταξίδι κι η νύχτα φλέγεται απο απρόοπτα...
η τυφλή Ιουλία γαυγίζει τη Πανσέληνο,
γυρεύοντας το φώς της...
------------------
Τι γύρευε?... λίγα καθάρια βότσαλα, καθρέφτες τ
ουρανου...τι βρήκε?...
η παλίροια εψές αργά έφτασε ως πάνω στη πόλη..
.αύριο θα φυτρώσουν τουλίπες, με τ όνομά της....
κι η παλίρροια θα συνεχίζει το ρυθμό της...
--------------------------
Λησμόνησα να σε ξεχάσω ...
--------------------
αύριο πάλι δροσοσταλιά μου, δάκρυσε άυριο...μου φτάνει η αποψινή βροχή, δροσίζει το πυρετό μου....
----------------------
μάντεψέ με...ξοδεύομαι με ακρίβεια στης στιγμής την ανάσα
και στου αιώνιου το άρωμα...μάντεψέ με...
-------------------------
γυρεύοντας έξοδο κινδύνου είδε στ απλωμένα χέρια του τη γραμμή της καρδιάς..
.ακόμη βαδίζει μέσα της....
----------------------------
Τοξεύει αλύπητα' οι ανεμοδείκτες υποκλίνονται
στην ουτοπία...ύστερα ο μικρός Θεός-ποιητής με βάλσαμο αγκαλιάς..
.σφυρίζει αμέριμνα στις παρτιτούρες της ζωής μας....
τοξεύει αλύπητα....
----------------
ζυμώνομαι στα βότσαλά σου ποταμέ...δές με, κλαδάκι ελάτινο,μοναχικό, ποτίζομαι κι ανθίζω...ζυμώνομαι και ριζώνω ποταμέ,τραγουδώντας σε....
----------------------
Θα γίνω αμπελουργός...να ξεδιψά η Άνοιξη τον πυρετό της..
.να διαβαίνει κι ο παράδεισος φεγγοβολώντας...
----------------------
Λεηλάτησέ με Μαίστρο μου, πάλεψέ με...ως το τελευταίο τέταρτο του φεγγαριού...:
η Όστρια, 14 του Φλεβάρη μήνα...
----------------------------
Κωπηλατώντας στα πλοκάμια των βράχων γίνεσαι ζαρκάδι...
ο μόνος φόβος το κοντάρι τ ουρανού, η αστραπή.....
-------------------
να υφάνω ένα χαλί απο ελπίδα αδελφέ μου,να τυλιχτείς απόψε που ξενυχτάς σε άδειο πεζοδρόμιο, σε άδεια γειτονιά, σε άδεια πόλη, στον άδειο τούτο κόσμο...νάναι καταδικό σου,δίχως να πουλιέται στα παζάρια της θλίψης...αδελφέ μου,με μοίρα Σίσυφου,στα χαλάσματα των ημερών, αποσταμένος....
---------------------------------
λευκό του κρίνου,διάυγειας νερού το
ζητούμενο....κι ο βάλτος παραμονεύοντας φασκιώνει το φεγγάρι στα δίχτυα
του,ασημώνεται καθρέφτες τ ουρανού,προσμένοντας το θήραμά του....βάλτος ο
θηρευτής,των ημερών μπροστάρης.....-----------------------------
χτενίζοντάς την μετρούσε μέρες, ώρες...κοιτάζοντάς τον μετρούσε χρόνια, αιώνες...:
μπρος στο καθρέφτη μιάς χίμαιρας που ερωτευόταν το είδωλό της.
------------------------
στις φλέβες των δέντρων ο Φλεβάρης ανοίγει τα παραθύρια της Άνοιξης...μύγδαλο ξερό,σκλαβάκι των καιρών,στήριγμα στα παραθύρια προσμένει τις μυγδαλιάς το πέταγμα,η ψυχή μας.....
-------------------
"φλεγόμενη βάτος" κι η σάλπιγγα στα χέρια του έφηβου μάχαιρα οδύνης..
.καρφιά στα λάθη μας, που σφυρίζουν ανέμελα...-----------------
© Μαρία Καρδαρά
